از گذشت چندین سال از نرخ پرشتاب اقتصاد چین و افزایش درآمد سرانه در آن کشور اکنون زمزمه افزایش نرخ تورم در آن کشور به گوش می رسد. و یکبار دیگر یادآور قانون کلاسیک کمبریج در اقتصاد می گردد. افزایش درآمد سرانه در چین همراه با رشد صادرات تقاضای نقدینگی را بالا برده است و این در حالی است که ساختار تولیدی چین بر اساس صادرات (توسعه صادرات) و یا اقتصاد برون نگر قرار گرفته است. این افزایش نقدینگی همراه با افزایش عرضه پول پاسخ داده شده است که توان مصرفی را افزایش می دهد . در آن طرف داستان میل نهایی به پس انداز در چین منفی است یعنی افراد به جای آنکه افزایش درآمد را به مثابه پس انداز بنگرند ترجیح می دهند آنرا صرف خرید کالا و خدمات کنند تا از این راه مطلوبیت نهایی خود را افزایش دهند بنابراین تمایلی به پس انداز کردن ندارند و نرخ پس انداز بسیا پایین است. این حالت یادآور تقاضای معاملاتی کینزی است . حال سوال آن است که اقتصاد چین که بر اساس افزایش تولید و عرضه کالا و خدمات قرار گرفته است چگونه نمی تواند پاسخگوی افزایش تقاضا ی داخلی خود باشد؟ در پاسخ باید گفت که افزایش نرخ تورم در چین بیش از هر چیز در زمینه املاک است که غیر قابل واردات است به عبارت دیگر بیماری هلندی در کمین اقتصاد چین قرار دارد و از طرف دیگر رشد عرضه پول با سرعت بیشتری نسبت تولید در حال شکل گیری است و این در صورتی است که ساختار اقتصاد چین بیشتر بر اساس شرایط بین الملل شکل گرفته است تا وضعیت اقتصاد داخلی. بهر حال مقامات اقتصادی چین سیاست انقباض پولی را در دستور کار خود قرار داده اند و همانطور که در یکی از یادداشتهای این وب لاگ بیان شده است شاید وقت آن باشد که چین سیاست ارزی معکوس را در دستور کار خود قرار بدهد که همراه با افزایش ارزش یوان می باشد.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر